Φαντάσου να θεσμοθετούσαμε την κοινοβουλευτική διαδικασία με βάση τη νέα τεχνολογία. Να μην είχαμε ανάγκη ούτε μια κόλλα χαρτί, ούτε μια σταγόνα μελάνι. 

Να αποθήκευε η κυβέρνηση ένα νομοσχέδιο σε ηλεκτρονική μορφή σε ένα κέντρο δεδομένων, ας το πούμε ‘cloud  koinovoulio’. Οι βουλευτές να το επεξεργάζονταν στις επιτροπές, όπως κάνουν τόσες και τόσες εταιρείες με το Google document. 

Αφού διαμορφωνόταν το τελικό κείμενο του νομοσχεδίου και είχε περατωθεί το στάδιο των επιτροπών, οι βουλευτές στην ολομέλεια να παραλάμβαναν το νομοσχέδιο στην ηλεκτρονική του μορφή και να ψήφιζαν τις διατάξεις με ένα online εργαλείο ψηφοφορίας, αντί της χρονοβόρας ονομαστικής ψηφοφορίας,  όπως προγραμματίζουν οι παρέες στο doodle που θα πάνε διακοπές.

Πόσο πιο γρήγορα θα κυλούσε η νομοθετική διαδικασία και πόσο πιο αποτελεσματικά;  Πόσο ποιο διαφανής θα ήταν αφού θα γνωρίζαμε ποιος βουλευτής πρότεινε τι;  Και έχοντας στο μυαλό μου τις τουλάχιστον 293.100 σελίδες που εκτύπωσε η γραμματεία της Βουλής για να μοιραστεί το προσφατο νομοσχέδιο των 977 σελίδων σε 300 βουλευτές, πόσο  θα μείωνε το κόστος της νομοθετικής διαδικασίας; 

Και αν όλα αυτά σου φαίνονται ‘σενάριο επιστημονικής φαντασίας´, απίθανα και φανταστικά, περισσότερο προξενεί εντύπωση ότι η κοινοβουλευτική διαδικασία του σήμερα δεν απέχει πολύ από τη νομοθετική διαδικασία του αγγλικού κοινοβουλίου στα τέλη του 17 αιώνα. 

Με απλά λόγια η κοινοβουλευτική διαδικασία βασίζεται ακόμα στο χαρτί, και έχει γυρίσει τη πλάτη της στις δυνατότητες που δίνει η νέα τεχνολογία. Η κυβέρνηση καταθέτει τα νομοσχέδια σε έντυπη μορφή, εγγράφως κατατίθενται οι τροπολογίες απο τους βουλευτές στην επιτροπή, και σε έγγραφο σημειώνονται τα “ναι” και τα “όχι” κατα τη διάρκεια της ονομαστικής ψηφοφορίας. 

Και αν δεν έχεις πειστεί ακόμα, κοιτά την Ολλανδία. Η κυβέρνηση ανέλαβε μια πρωτοβουλία το 2009 (legis- project, Kamerstukken II 2009/10, 31731) με σκοπό να επανασχεδιάσει την κοινοβουλευτική διαδικασία βάσει των ηλεκτρονικών υπηρεσιών και πληροφοριακών τεχνολογιών (IT). 

Άλλωστε στο στάδιο που η κυβερνηση επεξεργάζεται τα νομοσχέδια, η αξιοποίηση των νέων τεχνολογιών γίνεται επιτυχώς μέσω του προγράμματος διαύγεια ήδη απο το 2010. 

Ζούμε την εποχή του Διαδικτύου, όλα θα είναι διαδικτυομένα (Internet of things ή Internet of everything).  Οι αναλυτές περιμένουν μέχρι το 2020, 50 δισεκατομμύρια αντικείμενα να είναι συνδεδεμένα με το Ίντερνετ. Γιατί η νομοθετική διαδικασία να μην αξιοποιεί στο έπακρο τις δυνατότητες των νέων τεχνολογιών;

Αντώνης Κουρουτάκης

Ο Αντώνης Κουρουτάκης είναι ερευνητής στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου (Freie Universität Berlin), στο πρόγραμμα Human Rights Under Pressure και από τους εμπνευστές του Μένουμε Ευρώπη

Ο ανασχηματισμός της κυβέρνησης Τσίπρα και η υπουργοποίηση …Χαϊκάλη θυμίζει τους τελευταίους ανασχηματισμούς της κυβέρνησης Σημίτη με την υπουργοποίηση του Kουλούρη και της κυβέρνησης Σαμάρα με την υπουργοποίηση Ντινοπούλου. Ήταν ανασχηματισμοί εσωτερικής κατανάλωσης. Ο κ. Σημιτης είχε περιορίσει το στίγμα των εκσυγχρονιστών, ο κ. Σαμαράς ήθελε να τονώσει το στίγμα της λαϊκής δεξιάς και ο κ. Τσίπρας καθάρισε την αριστερή πλατφόρμα, .

Όλοι οι ανασχηματισμοί είχαν άρωμα προεκλογικό. Πράγματι σταδιακά πυκνώνουν τα δημοσιεύματα για πρόωρες εκλογές το φθινόπωρο. Από το 2010 και μετά σε κάθε προεκλογική περίοδο το δίπολο μνημόνιο – αντιμνημόνιο μονοπωλούσε την πολιτική συζήτηση. Στις τελευταίες εκλογές ο αντιμνημονιακός λόγος κυριάρχησε και το ποσοστό αυτό πλέον έχει καταγράφει με το δημοψήφισμα.

Το ΜΕΝΟΥΜΕ ΕΥΡΩΠΗ, ήταν μια συλλογική έκφραση της κοινωνίας, η πρώτη μαζική αντίδραση απέναντι στη πορεία σύγκρουσης με την Ευρώπη που είχε δρομολογήσει η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.

Τώρα πρέπει να βγούμε στην κοινωνία, ο καθένας από εμάς ξεχωριστά και όλοι μαζί. Να μιλήσουμε με τον διπλανό μας, στα καφενεία, στα πανεπιστήμια, στη δουλειά, παντού. Να ζητήσουμε επιτέλους απαντήσεις. Να βάλουμε τέλος στις θεωρίες συνωμοσίας, στα ψευδοδιλήμματα και στα ανυπόστατα σενάρια. Είναι μια μάχη εντός της κοινωνίας που χάθηκε σταδιακά από το 2010, Ζάππειο, Τσολάκογλου, γερμανοτσολιάδες, τότε άρχισαν να ακούγονται όλα αυτά.

Να πούμε ξεκάθαρα ότι το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι το χρέος, αντίθετα είναι το παραγωγικό μοντέλο που παράγει ελλείμματα. Να απαιτήσουμε ρεαλιστικές προτάσεις –μεταρρύθμισης, με έμφαση στο κόστος και στο όφελος. Να συζητήσουμε για τη δικαιότερη κατανομή των βαρών, για πολιτικές υπέρ των ασθενέστερων. Να ενημερώσουμε για τις καταστροφικές συνέπειες της άτακτης επιστροφής σε εθνικό νόμισμα.  Να πάψουν οι γενικότητες και οι ανακρίβειες που έχουν θρέψει το θηρίο του λαϊκισμού.

Η κοινωνία διχάστηκε, και κάποιοι έχτισαν καριέρες πάνω στο πόνο, και στην δυστυχία των άλλων.  Από τότε μέχρι και σήμερα είναι μια μάχη που χάνουμε και αν την χάσουμε και αυτή τη φορά, ενδεχομένως να μην υπάρχει επομένη.

Αν κάτι κερδίσαμε μέσα από το ευρώ τόσα χρόνια είναι  ότι γίναμε κοσμοπολίτες. Ό,τι ήταν για τους πολλούς απαγορευμένο στις δεκαετίες του 80 και του 90, όπως σπουδές και ταξίδια στο εξωτερικό, επαφή με τις νέες τεχνολογίες, έγινε με το ευρώ προσιτό. Ο ιστορικός μελετητής του μέλλοντος ίσως γράψει ότι δεν ήταν αρκετό.

Αντώνης Κουρουτάκης

Ο Αντώνης Κουρουτάκης είναι ερευνητής στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου (Freie Universität Berlin), στο πρόγραμμα Human Rights Under Pressure και από τους εμπνευστές του Μένουμε Ευρώπη