Η απάντηση όλων απέναντι στο μείγμα του φόβου και άγνοιας είναι η Αλήθεια.
Στεκόμαστε απέναντι σε ό,τι μας γυρίζει στο χτες, είτε είναι η ελληνική κυβέρνηση που παίζει στα ζάρια το ευρωπαϊκό μέλλον της χώρας είτε είναι οι θεωρίες συνωμοσίας και οι εσκεμμένες πλάνες των άκρων.
Ευρώπη σημαίνει Διαφωτισμός, Δημοκρατία, Δικαιώματα.
Φόβος, Θλίψη, Τρόμος, Αγωνία στην καρδιά της Ευρώπης, στις Βρυξέλλες.
Πρέπει να περιφρουρήσουμε την Ευρώπη του Διαφωτισμού, της Ελευθερίας, της Δημοκρατίας, των Δικαιωμάτων.
Πρέπει να νικήσουμε το φασισμό και την τρομοκρατία από όπου και αν προέρχονται!
Ο Mark Zuckerberg σε ηλικία 20 χρονών ίδρυσε το facebook και σήμερα, μετά από μία δεκαετία είναι ένας από τους νεαρότερους δισεκατομμυριούχους στον κόσμο με περιουσία που κοστολογείται στα 46 δις. Στην ίδια ηλικία, ο Nathan Blecharczyk είναι ένας από τους ιδρυτές του γνωστού σε όλους AirBnB και έχει περιουσία 1,9 δις. Ο νεότερος όμως στη λίστα των δις είναι ο Evan Spiegel, ιδρυτής του snapchat που στο πρώτο τέταρτο της ζωής του έχει περιουσία αξίας 2,1 δις.
Ταυτόχρονα στην Αμερική, η άνιση κατανομή του πλούτου έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο. Το 3 τοις εκατό των νοικοκυριών κατέχει το 54 τοις εκατό του συνολικού πλούτου, το 7 τοις εκατό κατέχει το 21 τοις εκατό ενώ το υπόλοιπο 90 τοις εκατό των νοικοκυριών κατέχει μόλις το 25 τοις εκατό.
“Οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι, και οι πλουσιότεροι γίνονται πλουσιότεροι ταχύτερα” είναι μια παραδοχή που δεν ακούστηκε από τα χείλη του Προέδρου Ομπάμα ούτε γράφτηκε στο New Yorker, ένα γνωστό περιοδικό του προοδευτικού χώρου. Tο γράφει ο Economist (τεύχος Δεκέμβριος 12/2015), γνωστή εφημερίδα για τον οικονομικό και κοινωνικό φιλελευθερισμό, τα ανοιχτά σύνορα και τη παγκοσμιοποίηση.
Σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου είναι πλέον κατανοητό ότι η μη δίκαιη κατανομή του πλούτου και οι ραδαίες ανισότητες δεν είναι μόνο ζήτημα οικονομικό, αλλά το σημαντικότερο, πλήττουν τη πεμπτουσία της δημοκρατίας, Οι πολίτες χάνουν τη πίστη τους στους δημοκρατικούς θεσμούς και στις δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις όσον αφορά την ικανότητα τους να δίνουν προοπτικές οικονομικής ανέλιξης για όλους όσους το αξίζουν, να κατανέμουν το πλούτο δίκαιο, και να δημιουργούν προϋποθέσεις ευημερίας για την κοινωνία και για τον καθένα ξεχωριστά.
Ο εχθρός είναι εντός των τειχών και δεν είναι οι δικτατορίες και τα αυταρχικά κράτη του άλλοτε υπαρκτού σοσιαλισμού. Οι δημοκρατικές πολιτείες μαστίζονται από τα φαινόμενα Trump στην Αμερική, Farage στο Ηνωμένο Βασίλειο, Le Pen στη Γαλλία, Τσίπρα και Καμμένου στην Ελλάδα. Πολιτικοί αδίσταχτοι στις προεκλογικές υποσχέσεις τους, χωρίς να έχουν εναλλακτικό πρόγραμμα και ουσιαστικές λύσεις, με ακατάσχετο εθνολαϊκισμό, επενδύουν στο φόβο ή στην απογοήτευση των ψηφοφόρων.
Μετά τα τρομοκρατικά χτυπήματα στο Παρίσι, ο Trump, υποψήφιος για το χρίσμα στο Ρεπουμπλικανικό κόμμα εξήγγειλε με ύφος πομπώδες ότι θα απαγορεύσει στους μουσουλμάνους να ταξιδεύουν προς την Αμερική – λες και το διαβατήριο τους θα αναγράφει το θρήσκευμα (sic).
Σε περιόδους κρίσης, το είδαμε και στην Ελλάδα, οι προσδοκίες και οι ελπίδες του κόσμου γίνονται βορά στα μεγάλα όπλα του λαϊκισμού, τα “ΘΑ” και τα ευχολόγια. Μία από τις λίγες πρωτοβουλίες που αντιστάθηκε στο λαϊκισμό ήταν και το “Μένουμε Ευρώπη” που ξεκίνησε το 2012 από νέους φοιτητές και το 2015 έγινε κεντρικό σύνθημα στις πλατείες της Ελλάδας. Όμως η προσπάθεια αυτή δεν ήταν αρκετή όπως αποδείχτηκε από το ρου των πραγμάτων.
Πλέον είναι κατανοητό ότι με τον λαϊκισμό δεν λύνονται τα προβλήματα. Αντιθέτως διογκώνονται και μαζί τους απαξιώνεται η δημοκρατία. Οι ακραίες οικονομικές ανισότητες, τα μεταναστευτικό και τα ζητήματα της ασφάλειας ακουμπούν την καθημερινότητά μας και βρίσκονται στην κορυφή της ατζέντας σε όλο το δυτικό κόσμο. Οι λύσεις του χτες δεν επαρκούν για τα προβλήματα του σήμερα και υπάρχει ανάγκη για πρωτοτυπία και ιδέες out of the box, όπως λένε και οι Αγγλοσάξονες.
Αντώνης Κουρουτάκης
Σε μια Ευρώπη της Ειρήνης, της Αλληλεγγύης, της Αγάπης, της Δημοκρατίας, στεκόμαστε απέναντι στο φόβο, τη βία, την τρομοκρατία, τη μισαλλοδοξία απο όπου και αν προέρχεται.
Οι σκέψεις μας για τους ανθρώπους και οι πράξεις μας για τη Δημοκρατία. #MenoumeEvropi
Βρισκόμαστε στο μέσο μια κρίσιμης προεκλογικής περιόδου και η πολιτική αντιπαράθεση οξύνεται όπως άλλωστε ειναι αναμενόμενο.
Το Μένουμε Ευρώπη σεβόμενο τις πολιτικές και κομματικές προτιμήσεις όλων μας διατηρεί την ανεξαρτησία του χωρις καμία πολιτική και κομματική ανάμειξη.
Από την πρώτη στιγμή άλλωστε συνδεκτικός μας κρίκος δεν ήταν η διχαστικη κομματική αντιπαραθεση αλλά η ενωτική μας αγωνία για την διατήρηση της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας.
Τα πράγματα είχαν ως εξής: μετά το δημοψήφισμα και το ηχηρό ΟΧΙ όλοι αναμέναμε αδιέξοδο στις διαπραγματεύσεις. Όμως ο κ. Τσίπρας, με μια στροφή 180 μοιρών προσχώρησε σε μια συμφωνία προφανώς αντίθετης λογικής με τα ως τότε λεγόμενα και πειραγμένα του. Δεν χρειάζεται να θυμίσω πόσες φορές ο κ. Τσίπρας, προεκλογικά και μετεκλογικά είχε αποκηρύξει το μνημόνιο.
Τι έγινε και άλλαξε στάση μετά το Δημοψήφισμα της 5 Ιουλίου; Δεδομένου μάλιστα και του πολύ ευνοϊκού αποτελέσματος. Γιατί ο ισχυρισμός στην πρόσφατη συνέντευξη στην ΕΡΤ (14 Ιουλίου), ότι τάχα διάβασε μια έκθεση για τις επιπτώσεις της επιστροφής στο εθνικό νόμισμα, δεν πείθει κανέναν, ούτε και τους πιο αφελείς.
Φαντάσου να θεσμοθετούσαμε την κοινοβουλευτική διαδικασία με βάση τη νέα τεχνολογία. Να μην είχαμε ανάγκη ούτε μια κόλλα χαρτί, ούτε μια σταγόνα μελάνι.
Να αποθήκευε η κυβέρνηση ένα νομοσχέδιο σε ηλεκτρονική μορφή σε ένα κέντρο δεδομένων, ας το πούμε ‘cloud koinovoulio’. Οι βουλευτές να το επεξεργάζονταν στις επιτροπές, όπως κάνουν τόσες και τόσες εταιρείες με το Google document.
Αφού διαμορφωνόταν το τελικό κείμενο του νομοσχεδίου και είχε περατωθεί το στάδιο των επιτροπών, οι βουλευτές στην ολομέλεια να παραλάμβαναν το νομοσχέδιο στην ηλεκτρονική του μορφή και να ψήφιζαν τις διατάξεις με ένα online εργαλείο ψηφοφορίας, αντί της χρονοβόρας ονομαστικής ψηφοφορίας, όπως προγραμματίζουν οι παρέες στο doodle που θα πάνε διακοπές.
Πόσο πιο γρήγορα θα κυλούσε η νομοθετική διαδικασία και πόσο πιο αποτελεσματικά; Πόσο ποιο διαφανής θα ήταν αφού θα γνωρίζαμε ποιος βουλευτής πρότεινε τι; Και έχοντας στο μυαλό μου τις τουλάχιστον 293.100 σελίδες που εκτύπωσε η γραμματεία της Βουλής για να μοιραστεί το προσφατο νομοσχέδιο των 977 σελίδων σε 300 βουλευτές, πόσο θα μείωνε το κόστος της νομοθετικής διαδικασίας;
Και αν όλα αυτά σου φαίνονται ‘σενάριο επιστημονικής φαντασίας´, απίθανα και φανταστικά, περισσότερο προξενεί εντύπωση ότι η κοινοβουλευτική διαδικασία του σήμερα δεν απέχει πολύ από τη νομοθετική διαδικασία του αγγλικού κοινοβουλίου στα τέλη του 17 αιώνα.
Με απλά λόγια η κοινοβουλευτική διαδικασία βασίζεται ακόμα στο χαρτί, και έχει γυρίσει τη πλάτη της στις δυνατότητες που δίνει η νέα τεχνολογία. Η κυβέρνηση καταθέτει τα νομοσχέδια σε έντυπη μορφή, εγγράφως κατατίθενται οι τροπολογίες απο τους βουλευτές στην επιτροπή, και σε έγγραφο σημειώνονται τα “ναι” και τα “όχι” κατα τη διάρκεια της ονομαστικής ψηφοφορίας.
Και αν δεν έχεις πειστεί ακόμα, κοιτά την Ολλανδία. Η κυβέρνηση ανέλαβε μια πρωτοβουλία το 2009 (legis- project, Kamerstukken II 2009/10, 31731) με σκοπό να επανασχεδιάσει την κοινοβουλευτική διαδικασία βάσει των ηλεκτρονικών υπηρεσιών και πληροφοριακών τεχνολογιών (IT).
Άλλωστε στο στάδιο που η κυβερνηση επεξεργάζεται τα νομοσχέδια, η αξιοποίηση των νέων τεχνολογιών γίνεται επιτυχώς μέσω του προγράμματος διαύγεια ήδη απο το 2010.
Ζούμε την εποχή του Διαδικτύου, όλα θα είναι διαδικτυομένα (Internet of things ή Internet of everything). Οι αναλυτές περιμένουν μέχρι το 2020, 50 δισεκατομμύρια αντικείμενα να είναι συνδεδεμένα με το Ίντερνετ. Γιατί η νομοθετική διαδικασία να μην αξιοποιεί στο έπακρο τις δυνατότητες των νέων τεχνολογιών;
Αντώνης Κουρουτάκης
Ο Αντώνης Κουρουτάκης είναι ερευνητής στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου (Freie Universität Berlin), στο πρόγραμμα Human Rights Under Pressure και από τους εμπνευστές του Μένουμε Ευρώπη
Από το 2010 και μετά όσοι δεν ασπαστήκαμε τον αντιμνημονιακό λόγο, το ξέρω λοιδορηθήκαμε. Μας φόρεσαν την ταμπέλα “προδότης” ή στην καλύτερη περίπτωση “φιλελες”. Και αν δεν στο έλεγαν ευθαρσώς, αυτό σιγοψιθύριζαν.
Η λύτρωση ήρθε με την απρόσμενη μεταστροφή του Πρωθυπουργού. Σε έναν κατήφορο οδεύαμε με φρένα σπασμένα, προς τη καταστροφή, άτακτη επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, φτωχοποίηση και ευρωπαϊκή απομόνωση. Αυτή ήταν η εναλλακτική που μας περίμενε.
Πάλαι ποτέ άσπονδοι “σύντροφοι” του Πρωθυπουργού στην αρχή είπαν “εκβιάζεται” πλέον του επιτίθενται με λιβελογραφήματα…. τάχα η εξουσία τον διέφθειρε, αφού έγινε συνομιλητής της διαπλοκής και αλλά αφηγήματα νοσηρής φαντασίας.
Πράγματι, ο Πρωθυπουργός μετά τη συμφωνία δεν έκανε αυτοκριτική με γενναιότητα, ακόμα παίζει το παιχνίδι το εσωκομματικό και δεν φαίνεται να έχει ξεκάθαρο σχέδιο για την έξοδο της χώρας από την κρίση. Αλλά αυτά θα κριθούν στις εκλογές, όποτε γίνουν.
Οι ανθρώποι όμως που έχτισαν καριέρα σε ένα άνευ προηγούμενου εμπόριο ελπίδας αντεπιτίθενται. Τάχα υπάρχει ακόμα εναλλακτική, τρίτος δρόμος, έξοδος από την κρίση χωρίς “λιτότητα”.
Λιτότητα είναι η περικοπή των πρόωρων συντάξεων; Η αύξηση του ΦΠΑ στη Μύκονο και Σαντορίνη; Λιτότητα είναι η καταπολέμηση της διαφθοράς; Βαφτίζουν λιτότητα συλλήβδην κάθε προσπάθεια για μεταρρύθμιση.
Η μόνη εναλλακτική πρόταση που υπάρχει, η μόνη βιώσιμη λύση είναι ο δρόμος των μεταρρυθμίσεων, η αξιοποίηση ευρωπαϊκών προγραμμάτων, η ευρωπαϊκή συμπόρευση.
Σε όσους ακόμα η φαντασία οργιάζει, στηρίζουν τα επιχειρήματα τους σε κίτρινες σελίδες του τύπου και σε ιστορίες συνωμοσίας που θα ζήλευαν μυθιστοριογράφοι απαντάμε μονολεκτικά ΠΕΔΥ – Πρόταση Εναλλακτική Δεν Υπάρχει!
Αντώνης Κουρουτάκης
Ο Αντώνης Κουρουτάκης είναι ερευνητής στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου (Freie Universität Berlin), στο πρόγραμμα Human Rights Under Pressure και από τους εμπνευστές του Μένουμε Ευρώπη
ΜΕΝΟΥΜΕ ΕΥΡΩΠΗ 